Pinsan

Tipikal na yata sa mga tulad ko (at dahil nagbabasa ka nitong blog ko, tulad natin) ang magkaroon ng kakaibang karanasan sa mga pinsang lalaki. Para bang sila ang dahilan kung bakit tayo sumubok sa bawal na laro. Nariyan ang bahay-bahayan na responsable sa pagkakahon at stereotyping. Mapalad ako kung tutuusin dahil hindi ako naging 'nanay.' Lagi akong baby, kalong-kalong ni 'Daddy'.

Hindi sa bahay-bahayan naganap ang mapangahas na exposure ng pinsan ko. Magha-hayskul siya noon, samantalang nasa ikatlong grado pa lang ako sa elementarya. Nagbabakasyon sila noon ng lola ko dahil summer. Sa karating probinsya sila nakatira at noon lang kami unang nagkita. Malaking bulas si insan. Maputi rin siya kesa sa karaniwan, dahil na rin siguro sa mas maayos na kalidad ng pamumuhay nila. Ang pinakatatandaan ko sa personalidad niya ay ang pagiging simpatiko niya. Masyado siyang palakaibigan. Sa ilang araw na pananatili niya sa amin, marami kaagad siyang naging kaibigan.

May maliit kaming tindahan dati sa tabi ng kalsada. Kapag umaga, ako ang nagbabantay, habang namamalengke si Ninang at abala sa trabaho si Ninong. Ang tindahan ay hindi konektado sa bahay namin. May kalayuan rin ito sa ibang bahay. Pero dahil malapit sa kalsada, madalas itong nadadaanan ng tao. Kagaya ng nakagawian, mag-isa lang ako nang umagang iyon sa tindahan. Wala ring gaanong namimili. Walang maisip na puntahan si insan kaya tumambay muna siya.

May pagkamaharot si insan. Palagi niya akong inaasar. Madalas niya akong kinikiliti. Malakas at nakakahawa ang kanyang bungisngis. Pinamumulahan siya ng mukha kapag tumatawa, nagkukulay lechon ang kanyang tenga. Sa kalagitnaan ng harutan nang umagang iyon, ipinakilala ni insan ang ari niya sa 'kin. Patawa-tawa siya habang iwinawasiwas ang pagkalalaki sa harapan ko. Noon ko unang makakita ng tuling putotoy. Dahil first time, hindi ko makakalimutan ang itsura niyon.

May kalakihan. Mamula-mula. Matigas. Makintab.

Isubo ko raw. Nagtanong ako. Bakit? Sabi niya, basta. Ginawa ko naman. Pero hindi ko sinipsip. Hindi ko pa alam na puwedeng sipsipin 'yun. Sa katunayan, kinagat-kagat ko pa. Nakiliti at tumawa nang malakas si insan. Hindi ko na matandaan kung ano ang sumunod na nangyari. Pero sigurado akong hanggang doon lamang iyon. Hindi na rin iyon naulit pa.

Iyon na rin ang huli naming pagkikita. Nang bumalik sila ng lola sa kanilang probinsya, tuluyan na kaming nawalan ng komunikasyon. Hindi rin kasi mahilig sa reunion ang pamilya namin kaya talagang wala kaming paraan para makipagkumustahan.

Ang balita ko, isa na siyang seaman ngayon.